مرد از مُردن است. زیرا زایندگی ندارد. مرگ نیز با مرد هم ریشه است.
زَن از زادن است و زِندگی نیز از زن است.
دُختر از ریشه « دوغ » است که در میان مردمان آریایی به معنی “شیر” بوده و ریشه واژه‌ی دختر “دوغ دَر” بوده به معنی “شیر دوش” زیرا در جامعه کهن ایران باستان کار اصلی او شیر دوشیدن بود.
به daughter در انگلیسی توجه کنید. واژه daughter نیز همین دختر است gh در انگلیس کهن تلفظی مانند تلفظ آلمانی آن داشته و « خ » گفته می شده. در اوستا این واژه به صورت دوغْــذَر doogh thar و در پهلوی دوخت آمده است.
دوغ‌در در اثر فرسایش کلمه به دختر تبدیل شد.
اما پسر، « پوسْتْ دَر » بوده. کار کندن پوست جانوران بر عهده پسران بود و آنان چنین نامیده شدند.
پوست در، به پسر تبدیل شده است. در پارسی باستان puthar پوثرَ و در پهلوی پوسَـر و پوهر و در هند باستان پسورَ است.
در بسیاری از گویشهای کردی از جمله کردی فهلوی (فَیلی) هنوز پسوند “دَر” به کار می رود. مانند “نان دَر” که به معنی “کسی است که وظیفه‌ی غذا دادن به خانواده و اطرافیانش را بر عهده دارد.”
حرف “پـِ” در “پدر” از پاییدن است. پدر یعنی پاینده کسی که می‌پاید. کسی که مراقب خانواده‌اش است و آنان را می‌پاید. پدر در اصل پایدر یا پادر بوده است. جالب است که تلفظ “فادر” در انگلیسی بیشتر به “پادَر” شبیه است تا تلفظ “پدر”!
خواهر (خواهَر) از ریشه “خواه” است یعنی آنکه خواهان خانواده و آسایش آن است. خواه + ــَر یا ــار. در اوستا خواهر به صورت خْـوَنگْهَر آمده است.
بَرادر نیز در اصل بَرا + در است. یعنی کسی که برای ما کار انجام می‌دهد. یعنی کار انجام‌دهنده برای ما و برای آسایش ما.
“مادر” یعنی “پدید آورنده‌ی ما”.